U proteklih godinu dana pokrenuti su brojni razgovori i diplomatski napori u cilju rješavanja krize u Ukrajini koja je dobijala na intenzitetu s gomilanjima vojnih efektiva Rusije u blizini granice s Ukrajinom, ali uprkos tome Putin se odlučio za klasično vojno-političko pokoravanje Ukrajine.
Nakon priznavanja odmetnutih regija Donjeck i Lugansk kao nezavisnih država, započeo je agresiju na Ukrajinu, zapravo najveću vojnu ofanzivu u Evropi nakon Drugog svjetskog rata. Iako je Rusija od prve demokratske revolucije 2004. u neobjavljenom a od 2014. godine i u otvorenom ratu s Ukrajinom, od kraja 2015. godine nije bilo vojnih eskalacija, osim manjih narušavanja primirja koja je OSCE uredno bilježio. Sukob u Ukrajini je gotovo pa bio „zaboravljen“; sporazumi iz Minska spominjani su uoči velikih svjetskih političkih događaja; okupirani i anektirani teritorij Ukrajine Zapad je tolerirao Rusiji kao da se radi o „prirodnoj višoj sili“, a sankcije i druge reakcije Zapada bile su odveć mlake i nejedinstvene.
Štaviše, Zapad je, pogotovo vlada Angele Merkel, nastavio trgovati s ruskim režimom i aktivno doprinositi ekonomskim i političkim ciljevima Kremlja.
Za više o pripremi Kremlja za intervenciju sovjetskog tipa kojom bi zbacio legitimno izabranu i demokratsku vlast u Ukrajini, te o mogućim refleksijama na Zapadni Balkan pročitajte novu analizu autora Ahmeda Kice, Miralema Kapetanovića i Srđana Šušnice za Atlantsku inicijativu.
